Il dottor Nino

Een notaris in La Spezia zou de transactie draaien maar de vorige eigenaar moest eerst alle toebehoren afleveren bij Javelin. 50 pk dinghy, loopplank, zeilen en zo meer. Deze zouden gebracht worden over zee vanaf Ischia naar Stabia (naast Pompei) waar Javelin op de kant stond. Normaal drie uurtjes varen maar zij deden er 2 uur over. De makelaar belde mij dat op 5 mijl uit de kust de boot met alle toebehoren was gezonken bij een rustige zee en stralend weer. Als ik de foto’s niet had gezien zou ik het niet geloven. Zo ontstond de vierde onderhandeling over het bedrag bij de notaris.

Na het notaris bezoek trakteerde ik op een borrel, want dat had de oud eigenaar wel nodig was mijn inschatting. Na een paar bellen wijn nam hij mij in vertrouwen: “Javelin is behekst. Je moet weten dat ze ook een oud eigenaar heeft vermoord”.  Lekker, ik kon niet meer terug, de bitch stond nu op mijn naam en de Maasvlag zat in mijn koffer.

In de voorbereiding had ik 4 werven benaderd en bezocht. Ik besloot dat de restauratie zou plaatsvinden bij Aprea. Een scheepstimmer bedrijf uit Sorento, sinds 1760. Nazaat van de oprichter heet Nino Aprea. Studio Faggioni gaat het project begeleiden. Kleine uitdaging… Javelin moet nog 2 mijl over zee naar de plek waar ze de werf op kan. Maar na een hete zomer op de kant, terwijl ze al niet meer waterdicht was na het afspuiten, stonden veel huidgangen wagenwijd open. Na een middagje kleien met veel kit en plaatjes triplex, liet de kraan haar zakken. Ik stond in de salon te kijken en zag een waterval naar binnen golven over de brandstoftanks. Omhoog, omhoog schreeuwde ik in paniek. Ik had geen tijd meer om in Google translate de juiste Italiaanse vertaling op te zoeken, maar blijkbaar was ik duidelijk. We hebben nog meer pogingen gedaan; met nog meer klei. Na de vierde poging bleef Javelin drijven met alle bilgepompen aan en een gemotoriseerde pomp die aan dek stond te blaffen. Met een handdoek en houten keggen maakten we van binnenuit het laatste grote gat dicht en konden we gaan slapen aan boord zonder gemotoriseerde pomp. Pffff.

De volgende dag bij stralend weer liepen we de zee op. Wat een dame! Bij een ton ben ik gaan oefenen hoe ze stuurde met twee motoren om daarna rustig naar het haventje te varen waar ze er weer uit zou gaan. Dit keer voor anderhalf jaar. Een oude dame met streken, onderweg naar de operatie kamer van dokter Nino; over de weg zonder masten, in het holst van de nacht voor een nieuw onderwater schip, een nieuwe kielbalk en een nieuw begin.